Met hart en ziel verbonden

Waardoor? Door te luisteren naar mijn kind, zelfs voordat ze was geboren. Heel graag deel ik met je hoe dit ging. Waarom is dit voor jou interessant? Omdat ik hoop dat jij ook leert te luisteren naar wat jouw ongeboren baby wil. Misschien helpt dit je dan met het vinden van de juiste naam voor je kindje, zodat dit wezen helemaal (zichzelf) kan zijn.

In blijde verwachting

Tien jaar geleden raakte ik in blijde verwachting en dit kindje was super welkom en zó gewenst! In die tijd was ik wel bekend met mijn huidige vakgebied (energetisch werk), maar absoluut nog niet met het uitvoeren ervan. Ook was ik mij er nog niet van bewust wat ik met mijn zintuigen kon – ik ben nu helderziend, heldervoelend, helderwetend, helderhorend en heel soms helderproevend en helderruikend. Wat ik toen niet kon weten, is dat juist dit kindje de ‘aanstichtster’ is van wat ik nu allemaal kan.

Puur genieten

Mijn zwangerschap verliep geweldig, zonder enige vorm van misselijkheid, overgeven of andere vervelende lichamelijke ongemakken: het was puur genieten. Er kwam een punt waar mijn man en ik langzaamaan eens gingen nadenken over voornamen voor onze ongeboren dochter. We zochten in boekjes naar mogelijke kanshebbers. Juist op het moment dat ik het nadenken over namen even helemaal had losgelaten, gebeurde er iets opmerkelijks!

Féline

Op een dag zat ik, met mijn vijf maanden zwangere buik op de bank thuis te chillen toen opeens… BAM… vanaf links boven uit de lucht een meisjesnaam in mijn hoofd vloog. Ik wist meteen dat dit de naam was die mijn ongeboren dochter wilde hebben in dit leven. Zij had mij deze naam doorgegeven. Elke cel van haar resoneerde (en resoneert) met de naam die zijzelf koos: Féline. Ik wist: dit is het! Dit was het moment dat Féline’s ziel de mijne raakte.

Dit was nieuw voor mij, maar ik wist opeens hoe ik met haar moest communiceren, ondanks dat zij een ongeboren baby in mijn buik was. Steeds makkelijker kwamen we meer en meer in contact met elkaar. Toen kwam het moment dat ik mij klaar moest maken om te gaan bevallen. Nu moet je weten dat ik nog nooit echte, erge fysieke pijn heb gehad: geen verstandskiezen (ik heb er maar eentje en die is nog niet eens helemaal door), nooit iets gebroken, niets… Dus voor de pijn van een bevalling was ik echt doodsbang. Daarom maakte ik weer contact met mijn meisje en stelde ik voor om elkaar zo goed mogelijk te helpen. Langzaam kabbelde de tijd voort.

Klaar om te bevallen

Met negen maanden was Féline blijkbaar nog helemaal gelukkig in mijn tonnetjesronde buik, dus gaf ze geen aanstalten om eruit te komen. Toen ik een week overtijd was, werd er besloten dat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Boeken waren gelezen, pufclub was gedaan, koffer was gepakt; ik was klaar voor de bevalling. Maar niemand kon bevroeden welk scenario het uiteindelijk zou worden.

Op een schitterende morgen in augustus 2006, lag ik klaar in het ziekenhuisbed om de baby te laten halen. Alleen lukte de inductie niet. Wat de artsen ook probeerden, mijn lichaam maakte geen oxytocine aan om mijn lichaam voor te bereiden op de bevalling. Plotseling raakte de assistent-in-opleiding totaal in paniek. Hij hoorde het hartje niet meer van mijn dochter!

Fluitend bevallen

Ik lag daar dus in dat ziekenhuisbed met mijn dikke buik, met al die mensen die surrealistisch als kip zonder kop met monitoren en andere spullen om mij heen gingen rennen en ik bekeek het allemaal rustig. Gek genoeg maakte ik mij geen zorgen. Féline lag wat achterin in mijn buik, waardoor het hartje even moeilijker te horen was, maar het was er wèl! Opeens vertelden ze ons om 14.15 uur dat het misschien wel een keizersnede zou worden; om 14.30 uur vertelden ze dat het een keizersnede zou zijn en dat we op een operatiekamer moesten wachten; om 14.45 uur was er een OK vrij; om 15.00 uur werd ik geprepareerd voor de operatie en om 15.30 uur was ik de gelukkigste moeder van de wereld! Zonder pijn! Het ging allemaal zo snel, de morfine deed z’n werk en ik had geen voor-, pers- of nawee. Bevallen deed ik fluitend, haha! Het bewijs daarvan zal ik ook altijd hebben, want ik denk dat het de allereerste keizersnee was van de bewuste arts-in-opleiding; hij had namelijk geen rechte snee gemaakt waardoor ik nu een glimlachend litteken heb!

Een ongelofelijke band

Ik ben er zeker van dat Féline dit alles voor mij heeft geregeld. Ze heeft haar moeder op deze manier enorm geholpen! Altijd zal ik herinneren wat ik zei toen ik haar voor het allereerst in het echt mocht bewonderen: “Zij weet alles al”. Mijn lichtkind en ik, een ongelofelijke band.

En de kers op de taart? De band die mijn dochter en ik hebben krijgt steeds meer dieptes en lagen en ik leer zo veel van haar. Dat begon al toen ze klein was. Toen ze twee jaar was, realiseerde ik mij dat er dingen moesten veranderen. Féline en ik lazen namelijk elkaars gedachten en dat hield voor mij in dat ik mijn ‘rugzakje’ eens moest opschonen. Dit was mijn trigger om mijn baan op te geven en te starten met intuïtieve ontwikkelingsopleidingen.

Zijn wie je werkelijk bent

Al gauw bleek dat dit op mijn lijf geschreven was. Een aantal jaar geleden plukte ik hier de vruchten van door mijn bloeiende praktijk ‘Your Energy Kitchen’ te starten. Energetisch werk is mijn pure passie en als reader en healer ben ik helemaal wie ik ben! Dat is het grootste goed dat ik iemand kan toewensen: zijn wie je werkelijk bent. Met het meegeven van de juiste naam voor mijn dochter heb ik haar een cadeau gegeven en kijk eens wat ik daar voor terug heb gekregen: ook ik kan zijn wie ik ben! Kinderen zijn absoluut onze beste leermeesters.

Dit artikel verscheen eerder in het Engels in het Australische online magazine Smart Healthy Women en is nu voor Vrouw&Passie aangepast en vertaald.